‘Haal alles eruit wat erin zit: er is zóveel mogelijk’
Al sinds zijn veertiende heeft Herman Langendoen (30) een grote passie: rolstoelhockey. Aanvankelijk een mooie manier om even weg van huis te zijn en vrienden te maken, maar inmiddels is hij zo fanatiek dat hij op het hoogste niveau speelt. “Ik haal veel plezier én energie uit deze sport.”
Door een fout van een arts tijdens zijn geboorte heeft Herman een hoge dwarslaesie en nooit kunnen lopen. “Maar dat is het enige wat ik niet kan, hoor”, vertelt hij lachend. “Ik ben niet anders gewend en kan me prima redden. Het is vervelender voor mijn ouders dan voor mezelf. Ik weet niet beter.” Hermans uitgangspunt? Kijken naar wat wel kan en denken in oplossingen. “Het valt me vaak op dat mensen met een dwarslaesie er niet alles uithalen wat erin zit. ‘Kom op’, denk ik dan. ‘Je kan veel meer!’ Zelf laat ik me zo min mogelijk beperken: gewoon proberen of iets lukt.”
Pittige uitdaging
Herman speelt sinds een jaar of vijf bij Kampong Hockey in Utrecht. 100 kilometer rijden vanaf zijn woonplaats Hellevoetsluis, maar dat heeft hij er zonder meer voor over. “Gelukkig ben ik onafhankelijk en heb ik mijn eigen auto, dus dat is prima te regelen. Als er genoeg leden beschikbaar zijn, minimaal vier, trainen we elke woensdagavond. En eens in de zoveel weken spelen we op zondag competitie.”
Een pittige uitdaging, want dan gaat het om twee of drie wedstrijden – van twee keer twintig minuten – per dag. “Dat is wel intensief, ja”, beaamt Herman. “Je moet dan tussendoor echt even bijkomen en goed eten. Maar het is ontzettend leuk. Het kost veel energie, maar ik krijg er zeker zoveel voor terug.”
Slimme trucjes
Bij een rolstoelhockeywedstrijd zijn er per team zes deelnemers in het veld, inclusief keeper. De rolstoelen voor deze sport zijn aangepast en bots-proof. “Hartstikke duur, maar gelukkig wordt veel vergoed door de gemeente en verschillende instanties”, geeft Herman aan. “In het begin is het natuurlijk even wennen: je moet tegelijkertijd je rolstoel voortbewegen, je hockeystick vasthouden en proberen de bal de juiste kant op én in het doel te krijgen. Iedereen doet dat op een andere manier en je krijgt er vanzelf handigheid in. Door de jaren heen heb ik mezelf allerlei handige technieken aangeleerd en slimme trucjes eigengemaakt die je in het veld van pas komen. Zo word je elke keer iets beter. En dat is mooi, want ik ben nogal fanatiek.”
In de selectie
Tien jaar geleden werd Herman uitgenodigd om mee te trainen voor de selectie van het Nederlands team. “Echt een eer ¬– en een beloning voor het harde trainen van al die jaren ervoor. Maar ik was nog niet goed genoeg: het was doorzetten en mezelf steeds verder verbeteren. Pas sinds een aantal jaren maak ik echt deel uit van de selectie en speel ik dus op het hoogste niveau, iets waar ik best trots op ben natuurlijk. Ik beleef heel veel plezier aan hockey en het is een mooie manier om je hoofd leeg te maken en fit te blijven. Zeker als je in een rolstoel zit, moet je ervoor waken dat je dik wordt. Daarom doe ik ook aan rolstoeltennis. Net zo fanatiek, maar meer voor de lol.”
Internationale toernooien
Herman vindt het ontzettend jammer dat rolstoelhockey nog geen paralympische sport is. “Er wordt aan gewerkt, maar ik denk niet dat ik nog op dit niveau kan meespelen als het ooit zover komt. Gelukkig zijn er wel internationale toernooien waar we – mede dankzij onze teamsponsor – aan kunnen meedoen. Ook die wedstrijden leveren veel plezier en mooie reizen op, bijvoorbeeld naar Tsjechië, Zwitserland en Frankrijk. Het is jammer dat het aantal rolstoelhockeyteams de afgelopen jaren kleiner is geworden. Ik zou dan ook andere rollers willen aansporen om eens te kijken of dit wat voor ze is. Probeer het uit en wees niet bang om advies te vragen als het niet meteen lukt. Oefening baart kunst!”