‘Op het water ben ik vrij’
Willemijn (57) leidt al tweeëntwintig jaar een zittend bestaan als gevolg van een dwarslaesie. Ze vindt het echter niet zo belangrijk om te praten over wat zij mankeert. Liever grijpt zij dit interview aan om andere mensen met een beperking te inspireren om ook te gaan sporten. Haar grote passie is kanoën, omdat deze sport haar een ongekend gevoel van vrijheid geeft. “Op het water ziet niemand aan mij dat ik een beperking hebt. In de kano ben ik niet die eenling in een rolstoel, maar simpelweg een vrouw die heel snel vaart.”
Belangrijke uitlaatklep
“Toen het met mijn lijf misging, heb ik echt wel even gedacht hoe ik dat ging doen, met twee kleine kinderen. Toch had ik vrij snel mijn leven weer op orde en het sporten is daarbij een belangrijke uitlaatklep geweest. Als je in een rolstoel zit, is het lastig om je boosheid en frustratie kwijt te raken. Je kunt niet meer stampvoeten, of je omdraaien en weglopen. Ik heb het geluk gehad dat de juiste mensen op mijn pad kwamen, die mij aanspoorden om de handbike eens uit te proberen. Dat gaf me energie. Eindelijk kon ik weer zelf wegkomen, met de kinderen fietsen en mijn eigen richting bepalen. Het hielp me om een blije moeder te zijn, want sporten is een manier om je neus de andere kant uit te steken, naar wat wél kan.”
Op apegapen met een grijns
“In de kano ervaar ik dat gevoel van vrijheid nog meer. Alleen bij de in- en uitstap zie je dat ik een beperking heb, maar verder val ik niet op tussen de valide sporters. Ik vaar in een gewone boot zonder aanpassingen. Je hebt alleen iemand nodig die creatief meedenkt over de zithouding, zodat je jezelf klem kunt zetten met enkele hulpstukken. Dat maakt kanoën heel toegankelijk en inclusief, en daarom timmeren we flink aan de weg om deze sport op de kaart te zetten. Dit jaar worden voor het eerst parawedstrijden georganiseerd. Daarnaast is er een aparte klasse in het leven geroepen: de mixed-ability K2. Hierbij nemen iemand mét en iemand zónder een lichamelijke beperking samen plaats in een tweepersoons wedstrijdkajak. We organiseren ook try-out weekenden. Laatst had ik een vriendin meegenomen die MS heeft. Aan het einde van de dag bracht ik haar moe en verrot naar huis, maar mán, wat had ze een topdag gehad. Voor mij werkt het ook zo. Na zo’n dag lig ik drie dagen op apegapen, maar dan wel met een grote grijns op mijn gezicht.”
Touwklimmen met de rolstoel
“In het dagelijkse leven val ik in als gymjuf in het basisonderwijs. Juist omdat ik in een rolstoel zit, kan ik kinderen leren dat er geen enkele reden is om níet te sporten. Vaak begin ik met touwklimmen. Dan kijken ze me eerst met vragende ogen aan, totdat ze me met rolstoel en al tot bovenaan zien komen. Dat gaat dan als een lopend vuurtje rond, dat die juf dingen kan die zij niet kunnen. Ik hoop dat ik daarmee kan bijdragen aan een positievere beeldvorming rondom mensen met een beperking. Het is te bizar dat wij altijd nog moeten bedenken of we ergens wel kunnen komen en of we daar dan uit de voeten kunnen. Dat zou voor iederéén een uitgangspunt moeten zijn, en die bewustwording begint bij jonge mensen. Ook daarin hoop ik hen te stimuleren. Gehandicapt zijn is niet mijn specialiteit, mensen motiveren wel.”
