‘De vrijheid die ik heb met mijn handbike, daar word ik heel gelukkig van’
Als je wielen krijgt, houdt het leven op. Een gedachte die nog steeds veel mensen hebben. De Eindhovense Ingrid Schoenmakers (52) lacht erom en bewijst het tegendeel. Als fervent buitenmens ontdekte ze het handbiken, trotseert ze zwarte mountainbikepaden en zit ze regelmatig snelle wielrenners op de hielen. “Je denkt toch niet dat ik achter de geraniums ga zitten?”
Vanwege diabetes – en een scala aan complicaties – heeft Ingrid sinds zes jaar een rolstoel. “Ik was altijd actief, en zocht een buitensport die bij me zou passen. Ik weigerde niets te doen: thuis zitten kan altijd nog. Springen en dansen kan ik niet meer. Maar fietsen, dat wilde ik weleens proberen. Ik begon met een aankoppelfiets. Dat was leuk, maar ik werd pas echt enthousiast toen ik hoorde over de handbike battle in Oostenrijk. Dát wil ik ook!, dacht ik. En het is ook écht iets voor mij. Ik word er heel gelukkig van.”
Ervaringen delen
Inmiddels heeft Ingrid een offroad handbike met ondersteuning, waar ze ieder weekend mee de natuur in trekt: van bospaden tot het strand. “Soms fiets ik met een groep wielrenners mee – dan hebben we er behoorlijk de sokken in.”
Als ervaren biker deelt ze haar kennis graag met rolstoelers die het ook eens willen proberen. Ook de minder goede ervaringen: “Toen ik een handbike wilde aanvragen bij de gemeente, vond de betrokken ambtenaar dat niet nodig. Ik had toch een aankoppelfiets? Die is niet om mee te sporten, maar daar had de gemeente geen boodschap aan. Terwijl ze verplicht zijn om hun sportbudget daarvoor aan te spreken. Ik stuurde twee bezwaarschriften, maar kreeg nul op het rekest, heel frustrerend. Tot ik de betrokken ambtenaar vroeg welke sport hij zelf graag beoefende. ‘Voetbal’, was het antwoord. ‘Wat als je dat nou nooit meer zou kunnen doen? Ik kan niet voetballen, wel handbiken.’ Toen viel het kwartje en kon ik eindelijk een offroad handbike aanvragen. Ge-wel-dig!”
Fietsen met de hele club
Ingrid is lid van de Offroad Handbike Club Nederland: een groep gelijkgestemden die het heel goed met elkaar kunnen vinden. “Hartstikke leuk om samen een frisse neus te halen. Iemand zet in zijn eigen omgeving een tocht uit van 25 tot 80 kilometer, die we met z’n allen gaan fietsen. Ik haal hier zóveel energie uit, daar teer ik een hele maand op. Mijn man fietst vaak mee als bezemwagen: wel zo handig dat er iemand bij is die kan helpen als een handbiker valt. Dit gebeurt niet vaak trouwens, want ik geef geïnteresseerden met plezier eerst een instructie, met tips en trucs voor het rijden met een handbike. Je kunt niet meteen offroad beginnen. Op onze eigen handbikeclub in Geldrop hebben we een oefenfiets, daarmee kun je de weg op tot je eigen fiets er is. Ideaal, want het aanvraagproces kan lang duren.”
Volledig in controle
Wat waardeert Ingrid nou het meest aan deze sport? “Het gevoel van vrijheid! Ik heb de controle en ik bepaal waar ik heen ga. Maar ook om te laten zien dat je dit gewoon kan, ook al zit je in een rolstoel. Ik snap niet waarom we vaak zo betutteld worden. We hoeven niet overal bij geholpen te worden. En het mooie is: of je nu een dwarslaesie hebt of een beenamputatie hebt ondergaan: de fietsen kunnen altijd worden aangepast zodat jij ermee overweg kunt. Het is leuk en gezond: goed voor je longen, armen en conditie. En handbiken is voor mij ook echt een uitlaatklep. Als ik chagrijnig ben, is de standaard reactie van mijn man: ‘Ik haal je fiets wel even’. En ik kom altijd met een big smile weer thuis.”
