‘Ik leef alsof ik geen beperking heb’
Miquel Lommerse (46) heeft een goedlopende zaak en is doordeweeks amper thuis. Hij speelt graag een partijtje golf en basketbalt om zijn conditie op peil te houden. Samen met zijn vriendin gaat hij graag op stap, al dan niet met de vaste vriendengroep die hij om zich heen heeft verzameld. Miquel heeft een mooi leven. Oh ja, én een dwarslaesie…
Toen Miquel zeventien was, kwam aan een vakantie in Lloret de Mar een dramatisch einde. Hij werd ’s nachts onderaan het appartement gevonden met een gebroken rug. Hoewel het onduidelijk bleef wat er precies was gebeurd, stond wel meteen vast dat hij nooit meer zou lopen. Terug in Nederland volgde een revalidatie in ‘De Hoogstraat’ in Utrecht. Miquel was vastbesloten om zijn leven weer op te pakken.
Eigen bedrijf
“Het klinkt misschien gek, maar ik herinner me die revalidatieperiode als een toffe tijd. Ik kreeg veel bezoek en werd overal mee naartoe gesleept. Mijn vader zat in de automaterialen en hij kende iemand uit de branche die ook een dwarslaesie had. Dat die man langskwam, was voor mij heel waardevol. We wisten natuurlijk niet in welke wereld we terecht waren gekomen en zijn verhaal bereidde ons daarop voor. Ik zat in die tijd op de middelbare detailhandelsschool en die heb ik na het ongeluk ook afgemaakt. Na wat omzwervingen kwam ik weer terecht in de automaterialenbranche en sinds 2000 runnen mijn neef en ik ons eigen bedrijf. Ik doe de administratieve kant, want ik hou van cijfers, om te begrijpen waar je mee bezig bent.”
Uitlaatklep
“Hoe trots ik ook ben op de zaak, mijn leven daarnaast is zoveel leuker. Ik ben een sociaal mens en daardoor zijn bijna al mijn avonden gevuld. Als mijn vrienden gaan skaten, ga ik mee met de handbike. We drinken een borrel in de wijnbar of we bezoeken een houseparty of een festival. Als ik dan moet katheteriseren, vraag ik gewoon aan mijn vrienden of ze even iets dichter om me heen komen staan. Op woensdag ga ik altijd naar mijn vriendin, met wie ik een LAT-relatie heb. Hier in mijn appartement beweeg ik mij weliswaar het prettigst, maar dat heeft mij er nooit van weerhouden om bij haar te slapen. Eigenlijk leef ik alsof ik geen beperking heb, maar ik heb hem natuurlijk wél. Werken is daardoor best zwaar en uitgaan zorgt dan voor de broodnodige balans. Mijn vriendengroep is voor mij een uitlaatklep, die mijn leven enorm heeft verrijkt.”
Golfhandicap
“Dat ik van niemand afhankelijk ben, is voor mij heel belangrijk. Daarom vind ik golfen ook zo leuk, omdat ik die sport competitief kan spelen met valide mensen. Je komt op prachtige banen en de enige handicap die telt, is je golfhandicap. Het is best een gekke gewaarwording dat je dan ineens weer staat, dankzij de speciale golfrolstoel. Fysiek is het goed om mijn benen te belasten en om de slagbeweging te maken, maar ik vind vooral dat voldane gevoel na het sporten zo lekker. Helaas is mijn golfkar nu kapot, dus ik heb al even niet meer kunnen spelen. Voor mijn conditie train ik mee met basketballen, maar dat is niet de sport die ik het liefste doe. Ik hoop gewoon snel weer op de golfbaan te staan.”
Leven in het nu
“Ik wil eruit halen wat erin zit: dat gevoel is door de jaren heen eigenlijk alleen maar sterker geworden. Daardoor heb ik een superfijn leven en daar ben ik best trots op. Natuurlijk is dat ook een kwestie van geluk hebben; ik leef gelukkig zonder pijn en heb mensen om me heen die me niet betuttelen. Uiteindelijk mankeert iedereen wel wat, en het is maar net hoe je er zelf mee omgaat: dat zou ik andere gehandicapten willen meegeven.”